က်မသားက ေဂး

ခပ္တံုးတံုး ႏံုႏံုအအ မေအေတြနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရလို႔ က်မ ဒီေဆာင္းပါးကို
ေရးျဖစ္ရတာပါ။ အမွန္ေတာ့ က်မက စာေရးဆရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မေနႏိုင္
မထိုင္ႏိုင္ ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ကို ေျပာရပါေတာ့မယ္။

က်မသားက ေဂး။ ေဂး ျဖစ္ေတာ့ ဘာျဖစ္သြားလဲ။ ေသာက္ဂရုကို မစိုက္ဘူး။ က်မသားက
က်မသားပဲ။ က်မသားေလးက အသက္ ၅ႏွစ္။ က်မက သူ႔ရဲ႕မိခင္။ က်မသားက ေဂးျဖစ္လို႔
ရွင့္မွာ ျပႆနာ တစ္ခုခု ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရွင္နဲ႔က်မ မသိခ်င္ဘူး။
ဆက္လည္း မေပါင္းခ်င္ဘူး။ ဆက္လည္း မေဆြးေႏြးခ်င္ဘူး ဒီအေၾကာင္းေတြကို။

ဒီစာကို ေရးျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက ေဟာလို၀င္း လို႔ေခၚတဲ့ အ၀တ္အစား
ဆန္းဆန္းျပားျပား ေတြ၀တ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးရတဲ့ ပြဲေတာ္ေလး တစ္ခုကေန
စခဲ့တာပါ။ ပိုရွင္းေအာင္ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီပြဲမွာ က်မသားေလး
၀တ္ခ်င္တဲ့ ၀တ္စံုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့မွ လူေတြရဲ႕ တံု႔ျပန္မႈေတြေၾကာင့္
ဒီစာေလးကို ေရးျဖစ္ရတာပါ။

အဲဒီေန႔က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္က ရက္အေတာ္ေလး ၾကာတဲ့အထိ က်မစိတ္ထဲမွာ
ခံစားေနခဲ့ရပါတယ္။ က်မ ရင္ဖြင့္ပါရေစရွင္။

ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းရင္းရဲ႕ အဓိကခ်က္ေတြကေတာ့

1. က်မသားက ၅ႏွစ္။ ေလာေလာဆယ္မွာ Sunday School တက္ေနတယ္။

2. သားေလးက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက Scooby Doo ဇာတ္လမ္းေလးကို
အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ တေနကုန္လံုး ထိုင္ၾကည့္ဆို ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။

3. ေဟာလို၀င္းဆိုတာ အပန္းေျဖ အနားယူတဲ့ရက္။ က်င္းပရတဲ့ အဓိက
ရည္ရြယ္ခ်က္က ၀တ္စံု ဆန္းဆန္းျပားျပားေတြ ၀တ္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္
ဆင္ႏြဲၾကတဲ့ပြဲ။

4. က်မသားရဲ႕ေက်ာင္းမွာလည္း အဲဒီပြဲကို ဆင္ႏြဲဖို႔ရွိတယ္။
ကေလးေတြအားလံုး အ၀တ္အစားမ်ိဳးစံု ၀တ္ၾကမယ္။

5. က်မသားေလးရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းက မိန္းကေလး။

6. သူ႔ရဲ႕အထက္က အစ္မတေယာက္ရွိတယ္။

7. က်မသားက မ်ားေသာအားျဖင့္ က်မနဲ႔ပဲအတူ အခ်ိန္ျဖဳန္းေလ့ရွိတယ္။

8. က်မက မိန္းမသား။

9. က်မက က်မသားရဲ႕ အေမ။ ရွင္က က်မသားရဲ႕ အေမမဟုတ္ဘူး။

ဆိုေတာ့ ေဟာလို၀င္းပြဲ မေရာက္ခင္ တပတ္ႀကိဳတင္ၿပီး က်မသားေလးက သူႀကိဳက္တဲ့
ကာတြန္းကားထဲက မင္းသမီးေလးလိုပဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးနဲ႔ အတူတူ
မိန္းကေလးလို ၀တ္စားဆင္ယင္ ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာလာပါတယ္။

ပထမ က်မကေတာ့ နည္းနည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ အဓိကေတာ့ က်မသားက
မိန္းကေလးလို ၀တ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ ၅ႏွစ္ဆိုတဲ့
အသက္ရြယ္က စိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါ။

ဆိုေတာ့ သူက တစ္ႀကိမ္တည္း မကပါဘူး။ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းလာတဲ့ အခါမွာေတာ့
က်မက ၀ယ္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီပစၥည္း အိမ္ကိုေရာက္လာတဲ့
အခါမွာေတာ့ သူက ၀မ္းသာေက်နပ္လို႔ ေနပါတယ္။

ဆိုေတာ့ ရက္ကလည္း တျဖည္းျဖည္း နီးလာၿပီေလ။ သူကလည္း ခဏခဏ ၀တ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့
ဘယ္လိုေနလဲလို႔ ေမးခြန္းေမးေလ့ရွိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔၀တ္စံုကို လုိက္မလိုက္
ေဆြးေႏြးေျပာဆို ၾကရင္းနဲ႔ လူေတြသူ႔ကုိ ၀ိုင္းဟားၾကမွာကို သူက
ေၾကာက္တယ္လို႔ ေျပာလာပါတယ္။

က်မကလည္း သူ႔ကိုေျပာပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လူေတြက ဘယ္ႀကိဳက္မလဲ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ နင့္၀တ္စံုက အရမ္းလွတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ လူေတြ
သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး ရယ္တာက သေဘာက်လို႔ ရယ္တာမဟုတ္ပဲ ေနာက္ေျပာင္လိုတဲ့
သေဘာနဲ႔ ရယ္ၾကတာ ျဖစ္မွာပါလို႔ ျပန္ေျပာရွာပါတယ္။ က်မ မသိစိတ္ထဲကေန
ေဒါသေတြ ေထာင္းခနဲ ထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေျပာတာပါ။ ကေလးတေယာက္က
၀တ္စံုကေလး ေျပာင္း၀တ္တာနဲ႔ ဘယ္လိုလူစားမ်ိဳးေတြက ၀ိုင္းရယ္ၾကမွာလဲ။

ကဲ… ေဟာလို၀င္းေန႔လည္း ေရာက္လာေရာ က်မတို႔သားအမိ ေက်ာင္းေရွ႕ကို ေရာက္တဲ့
အခါမွာေတာ့ က်မသားက ကားေပၚက ဆင္းမလာေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ လူေတြ
သူ႔ကို တစ္ခုခု ၀ိုင္းေျပာမွာ ၀ိုင္းကဲ့ရဲ႕ၾကမွာကို ေၾကာက္တယ္
ဆိုၿပီးေတာ့ ကားထဲမွာပဲ ထိုင္ေနပါေတာ့တယ္။ က်မအေတာ္ကေလး ေျပာေတာ့မွ
ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕နဲ႔ သူ ကားထဲကေန ထြက္လာပါတယ္။

က်မလည္း သူ႔လက္ကို ဆြဲကိုင္ရင္း စိတ္ထဲမွာ အနည္းငယ္ စိုးရိမ္သလိုျဖစ္တဲ့
ခံစားမႈနဲ႔ ခန္းမထဲကို ၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ အတည္ေျပာတာပါ။ ေဟာလို၀င္းမွာ
ကေလးတေယာက္က ဒီလို အ၀တ္အစား ၀တ္တာကို ဘယ္လိုလူေတြက
၀ိုင္းေနာက္ေျပာင္ၾကမွာလဲ။ ဆိုေတာ့ က်မတို႔သားအမိ ရင္ေကာ့ၿပီး
၀င္လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ တခ်ိဳ႕ ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၿပံဳးျပ
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ ၾကတဲ့သူ ရွိသလို ခ်ီးမႊမ္းတဲ့ လူေတြကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔သားအမိ ခန္းမထဲကို ေရာက္လို႔သြားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီမွာပဲ က်မေျပာခ်င္တဲ့ ျပႆနာက စပါေတာ့တယ္။ ဇီးကြက္မ်က္လံုးလို
ျပဴးၿပီးၾကည့္ေနတဲ့ ကေလးအေမ ႏွစ္ေယာက္ကို က်မ ပထမဦးဆံုး သတိျပဳမိပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာက အီးနံ႔ရွဴလိုက္မိသလို ပံုစံမ်ိဳး
ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မသားကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူလည္း
က်မျမင္သလိုပဲ ျမင္လိုက္ပံုရပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ က်မကေျပာတယ္။ က်မသားရဲ႕ ၀တ္စံုေတြက မလွဘူးလားဆိုၿပီးေတာ့ အေမ
(က)ကို ေမးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အေမ (က)က မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့ ရြံရွာတဲ့
မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ညဥ္းသားက အဲလို ၀တ္ခ်င္တယ္လို႔ တကယ္ေျပာတာလားလို႔
ေမးပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ သူပဲ ဒီလုိ၀တ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာ။ ရွင္ကလည္း
ေဟာလို၀င္းဆိုတာ ႀကိဳက္တဲ့၀တ္စံု ၀တ္လို႔ရတဲ့ ပြဲေတာ္ဆိုတာ မသိဘူးလားလို႔
က်မျပန္ၿပီး ရြဲ႕ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ အေမ (က)က ညဥ္းနဲ႔ေအ… ကေလးကို အဲလိုမ်ိဳး မလုပ္ခိုင္းပါနဲ႔။
သူလုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ညဥ္းက တားရမွာေလ။ ညဥ္းက မတားဘူးလား
ဆိုၿပီးေတာ့ က်မကို မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့ ပံုစံနဲ႔ ေျပာျပန္ပါတယ္။

အေမ (ခ)ကေတာ့ ေက်ာက္ရုပ္လို မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ဘာမွမေျပာႏိုင္တဲ့ အံ့ၾသဘနန္း
ရွိေနဆဲပါ။ က်မျဖင့္ ထူးဆန္းလိုက္တာ။ ဘယ္လို အေမေတြလဲ မသိဘူး။
ကိုယ့္သားျဖစ္ခ်င္တာကို ကုိယ္က လိုက္ေလွ်ာရမယ့္ဟာကို ေျပာင္းျပန္ေတာ္။
သူတို႔ျဖစ္ခ်င္တာကို အတင္းလုပ္ခိုင္းေနတယ္။

ေနာက္တစ္ေယာက္ အေမ (ဂ)က က်မဆီကို ခ်ည္းကပ္လို႔ လာျပန္ပါတယ္။
သူ႔ပံုစံၾကည့္ရတာ က်မတို႔ သားအမိ ၀င္လာကတည္းက ျမင္ထားၿပီးသား
ပံုစံေပါက္ေနပါတယ္။ က်မကို တခ်က္တို႔ၿပီး ခန္းမေဆာင္ အေနာက္ဖက္ကို
ေခၚသြားပါတယ္။ သူနဲ႔ စကားေျပာၿပီးမွ က်မ ေနာင္တ အႀကီးအက်ယ္ ရသြားပါတယ္။
ဘုရားေရ ေနာက္ႏွစ္လည္း ဒီလိုအေမေတြနဲ႔ မဆံုပါရေစနဲ႔လို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။

သူကေျပာတာက ကေလးဆိုတာ ေက်ာင္းစတက္ ကတည္းက အဲဒီလို ခြင့္မျပဳသင့္ဘူး။
အဲဒီလိုလုပ္တာ တားကုိ တားျမစ္ျပစ္ရမွာလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဆိုေတာ့ က်မ
ေအးေအးေဆးေဆးပဲ သူ႔ကို ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ရွင္ေျပာသလို လုပ္မယ့္
အေမမ်ိဳးစားထဲမွာ က်မ တသက္လံုး မပါဘူး။ အခု ရွင္အႀကံေပးေနတာကို
က်မစိတ္ကူးထဲကေန ဘယ္လိုမွ ႀကိဳးစားၿပီး ေတြးၾကည့္လို႔ မရဘူး။

အေမ (ဂ)ကေတာ့ ဘာေတြေျပာလို႔ ေျပာမွန္းလည္း မသိဘူး။ က်မနားေတြ
ကန္းသြားခဲ့သလို က်မ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ သူူ႔ပါးစပ္ ပြစိပြစိ ျဖစ္ေနတာကိုပဲ
ျမင္ေနမိပါတယ္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ အားလံုးကို က်မၿခံဳငံုၿပီး ေျပာရမယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္
ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ မိန္းကေလးတေယာက္လို ၀တ္စားတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔
ျပႆနာျဖစ္ေနတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သူကေတာ့ မိခင္ေတြပဲ ဆိုတာပါပဲ။

အဲဒီမွာ တျခား မိခင္တေယာက္က ေက်ာင္းေတြမွာ က်င္းပေလ့ရွိတဲ့
၀ိဥာဥ္ေန႔ဆိုတဲ့ ပြဲအေၾကာင္းကို ေျပာျပျပန္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ဘာလဲ
ဆိုလို႔ရွိရင္ ေယာက္်ားေလးနဲ႔ မိန္းကေလးေတြ အ၀တ္အစား
ေျပာင္း၀တ္ၾကတဲ့ေန႔ပါ။ ဆိုေတာ့ က်မက ရွင္းျပတယ္။ အဲဒီေန႔ေတြမွာ
ေဘာလံုးသမားေတြက မိန္းကေလး စကတ္ေတြ၀တ္ၿပီး ခ်ီးယားစ္လီဒါ လုပ္ၾကတာေတြလည္း
ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူေတြက ေဂး ျဖစ္လို႔သြားတာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔
က်မရွင္းျပပါတယ္။ အဲဒီမွာ အေမ (က)က သူ႔ေယာက္်ားကလည္း ေဘာလံုးသမားပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ မိန္းကေလးလို ဘယ္ေတာ့မွ မ၀တ္ဘူးလို႔ တံု႔ျပန္ေလရွည္
ျပန္ပါေသးတယ္။

က်မ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ေဟ့ ေကာင္မေတြ ငါ့သားဘာျဖစ္ျဖစ္ ညဥ္းတို႔
ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ တိတ္စမ္း။

က်မ နည္းနည္း ေဒါသထြက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ စိတ္ထဲကေနပဲ ႀကိမ္ဆဲေနမိတယ္။
က်မသားကို မိန္းမလို ၀တ္စားခိုင္းလိုက္လို႔ ေဂး ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လို႔
ထင္ရင္ေတာ့ ေကာင္မစုတ္ေတြ ညဥ္းတို႔ ဦးေႏွာက္က ခ်ီးစားတဲ့ ဦးေႏွာက္ပဲ။
အေျခအျမစ္ မရွိတဲ့ စဥ္းစားခ်က္ေတြေလ။ ဒုတိယ အခ်က္အေနနဲ႔ ေျပာခ်င္တာက
တကယ္လို႔မ်ား ငါ့သားက ေဂးျဖစ္တယ္ဆိုရင္ အိုေက တျပားသားမွ မေလွ်ာ့ေစရဘူး။
က်မ တသက္လံုး ခ်စ္ေနမွာပဲ။ တတိယ အခ်က္ကေတာ့ နင္ဂ်ာ၀တ္စံုေတြ၊
လိပ္နင္ဂ်ာ၀တ္စံုေတြ ၀တ္ၿပီးေတာ့ ကစားေနတဲ့ ရွင္တို႔သားေတြ
ႀကီးလာလို႔ရွိရင္ နင္ဂ်ာႀကီးေတြ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လို႔ က်မကေတာ့
စိုးရိမ္တယ္။

က်မကေတာ့ က်မသားအတြက္ တသက္လံုး မစိုးရိမ္ဘူး။ က်မ အရမ္းစိတ္မေကာင္း
ျဖစ္မိတာက ၅ႏွစ္ေလးပဲ ရွိေသးတဲ့ က်မသားေလးက ဒီလို ကဲ့ရဲ႕ခံရတဲ့
အေတြ႔အႀကံဳေတြ ရွိခဲ့လို႔ စိုးရိမ္ပူပန္ ေနတယ္ဆိုတာ က်မ အရမ္းစိတ္မေကာင္း
ျဖစ္သြားတာပါ။ ၅ႏွစ္ဆိုတဲ့ အရြယ္က အဲဒီလို စိတ္ခံစားမႈေတြ ျဖစ္သင့္သလား။
စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မသားက (က) (ခ) (ဂ) လို
မိခင္မ်ိဳးေတြနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳရမွာကို အရမ္းစိုးရိမ္ေနပါတယ္။

ဆိုေတာ့ အခုက်မလိုမ်ိဳး စိတ္ထိခိုက္ ေၾကကြဲေနရသလို ေက်ာင္းမွာ
အႏိုင္က်င့္ခံရလို႔ မ်ားမၾကာမွီကပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္သြားတဲ့
ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ မိခင္ေတြခံစားရမယ့္ ခံစားခ်က္ေတြကို က်မ
ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ဒီလို ကေလးေတြ အေပၚမွာ အႏိုင္က်င့္တဲ့ဟာက
ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ ဆိုတာကို က်မ ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္ဘူး။ က်မ
လံုး၀ကန္႔ကြက္တယ္။ က်မ အခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ (က) (ခ) (ဂ) မိခင္ေတြလည္း က်မနဲ႔
က်မသားကို အႏိုင္က်င့္တဲ့ သေဘာပါပဲ။

က်မကေတာ့ က်မသားကို ဘယ္ေတာ့မွ အတင္းအက်ပ္ အႏိုင္မက်င့္ဘူး။
မျငင္းပယ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီလို ခါးသီးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြကုိ မႈိခ်ိဳး
မွ်စ္ခ်ိဳးနဲ႔ ေျပာတတ္တဲ့ ခရစ္ယာန္ အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ႀကံဳေတြလိုက္ရတဲ့
က်မသားအတြက္ က်မ အရမ္းစိတ္မေကာင္းဘူး။ ဒီအဖြားႀကီးေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့
တျခားသူေတြကုိ အဲဒီလို ေျပာဆိုစြတ္စြဲ လိုက္တာကိုပဲ မွန္တယ္လို႔
ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြား ေနၾကေတာ့မွာပဲ။

ပန္းေရာင္ဟာ မိန္းကေလးေတြ ႀကိဳက္တတ္တဲ့ အေရာင္လုိ႔ ေျပာတာကိုလည္း
က်မအရမ္းမုန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မသားကေတာ့ ပန္းေရာင္၀တ္စံုကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့
၀တ္ဆင္ၿပီး ဒီခမ္းမထဲကို လာႏိုင္ခဲ့တာကိုေတာ့ က်မဂုဏ္ယူပါတယ္။

ကေလးေတြ အားလံုးနဲ႔အတူ (က) (ခ) (ဂ) လိုမ်ိဳး မိခင္ေတြကို က်မ
ေျပာဆိုခ်င္တာကေတာ့ တကယ္လို႔ က်မသားက ခရမ္းေရာင္၀တ္စံု
ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ ကတၱီပါစကဒ္ေလးကို ၀တ္ဆင္ၿပီးေတာ့ တညေလာက္
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စိတ္ၾကည္ႏူးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ခြင့္ရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့
က်မကေတာ့ ခြင့္ေပးတယ္။ တကယ္လို႔ သူက စလင္းဘက္ေလး လြယ္ခ်င္တယ္၊
ေယာက္်ားခ်င္းပဲ လက္ထပ္ခ်င္တယ္၊ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးေတြနဲ႔
လက္သည္းနီ သြားဆိုးမယ္ ဆိုရင္လည္း ရတယ္။ က်မကေတာ့ ျပႆနာမရွိဘူး။

က်မရဲ႕အလုပ္က သူ႔ရဲ႕မိခင္၊ သူျဖစ္ခ်င္တာကို ကူညီေဖးမေပးဖို႔
က်မျဖစ္ခ်င္တာကို သူ႔ကို ပံုစံသြင္းဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ က်မမွာ ဘယ္ဟာက
သဘာ၀က်တယ္ ဘယ္ဟာက သဘာ၀နဲ႔ ဆန္႔က်င္တယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ အာဏာရွင္တေယာက္လို
က်မသားအေပၚမွာ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခြင့္ အာဏာ က်မမွာ မရွိဘူး။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မက သူ႔ကိုခ်စ္ရတဲ့ မိခင္တေယာက္ မို႔လို႔ပါ။ ဒါ
က်မရဲ႕ ခံယူခ်က္ပဲ။ က်မသားေလး ဂါ၀န္၀တ္ၿပီး ကေနတယ္ ၾကည္ႏူးေနတယ္
က်မေက်နပ္တယ္။ ၾကည္ႏူးတယ္။ သာယာတယ္။ ဒါပဲ။

*တဆင္႔ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။ ကိုင္တိုင္ေရးသားျခင္းမဟုတ္ပါ*

ေနတံခြန္